کوچ خواهم کرد

من کوچ خواهم کرد

تا رفیع ترین قله ی خورشید

تا سپید ترین جاده ی امید

تا عمیق ترین لحظه های نیایش

آنجا که دیوارها فاصله نیندازند

و کوچه ها نشان از غربت در دل نداشته باشند

آنجا که آسمانش آبی است

شبهایش مهتابی است

و عشق بیداری است

آنجا که دوستی ابدی است

و زندگی پر ز معنی است

جایی که در آن 

                              روی گلبرگ سرخ گونه ی دلم

                              جای پای باران خالی است.

(نمی دونم نویسندش کیه,چون خودم خوشم اومده بود گذاشتم تو وبلاگ.

شاید شما هم مثل من آرزو کنید یه همچین کوچی رو تو زندگی بی روح و تکراریتون تجربه کنید.شاید...!).