ما بی تاب و ...

ما بی تاب و نیایش بی رنگ.

از مهرت لبخندی کن، بنشان بر لب ما

           باشد که سرودی خیزد در خورد نیوشیدن تو.

ما هسته ی پنهان تماشائیم.

ز تجلی ابری کن، بفرست، که ببارد بر سر ما

          باشد که به شوری بشکافیم، باشد که ببالیم و

                                     به خورشید تو پیوندیم.

باشد که...؟!

ای دور از دست! پر تنهایی خسته است.

گهگاهی شوری بوزان                  

               باشد که شیار پریدن در تو شود خاموش.

                                                      (نیایش/ سهراب سپهری)